Bir şeyler yarım kaldı, şiirim gibi, ben gibi, kış gibi.

Biz asla kavuşamayız, birleşmeyen yakalarım gibi.

Yanmış evden sağlam çıkan tek şey, içimdeki kinim.

Bende bir şeyler ölmemiş, sağ kalanlar inim inim.


Umutlarımdan geriye kalan, kucağımdaki kül tabağı,

Bahtsız bedevi ruhumun, sığınabileceği tek durağı.

Biraz hastalık ve senle doldurup düğümledim boğazı,

Ben hiç unutmadım, elimi ıslatan o güzel yanağı.


Şüphesiz ki doğuşumuz en vahşetli cinayet,

Yaşamak dediğin şey ölümü inşa etmekten ibaret.

Doğarken ağlıyor olmamız vahşetten gelen rivayet,

Dünyalık değil aşkım, sonsuz huzur için ibadet.


Kırkı çıkmadan koşup yetiştim kalem ile kağıdıma,

Bırakamazlardı beni, kahrolası karanlıkta bir başıma.

Geri dönüş için borçluyum, boşalmış rakı bardağıma,

Ve sana sarıldığım tek anın hüzün kokan ilhamına...