İlkler hep böyle midir?
Hep böyle iğne sızısı mı bırakır yürekte
Ucunda bir ton korku ile.
İğnenin her temasında hisseder mi insan
Vücudunun her noktasına dağılan o kokuyu
Korkunun ağır, histerik o acımsı kokusunu.
İlkler hep korku mu eker topraklarımıza
İlk dokunuş, ilk aşk, ilk ayrılık...
Alışkın değilim ben kalbimin heyecanına
İlklerin o tutkusuna alışkın olmak mı
Korkuyu örten yegâne örtü yoksa
Oysa ben acıyla yoğrulmuş bir varlığım sadece
Beni acı sarar, acı okşar
Ben evim belledim yıllardır onu
Şimdi evimi tıklatan ürpertici ses
Camlarıma vuran ışık
Siyahımdaki o benek benek renkler
Kulaklarımda çınlayan o sesler
Zihnimde bir yabancının şekillenen silüeti
Göğsümde fokur fokur kaynayan garip bir his
Küçük bir iğne ucundan bana kalan o büyük korku
Şimdi ben seni bu evde nereye koyacağım
Sen tam olarak kimsin?
