Şimdi sonsuzluğun bütün hüzünlerini boynumda taşıyorum
Yüzyılların bütün eziyetlerini zincirledim kendime
Bir insan, bir aşk, bir halk ve ben
Zulme karşı koyamıyor ellerim
Sırtımdan inmiyor kırbaç darbeleri
Gözyaşlarım vardı başlarda
Şimdi acımasız bir dinginlikte ruhum
Ne sesimle soluk olabiliyorum geri kalanlara
Ne güzellikler görebiliyorum ileride
Geride kalanlar, unutuluyorlar
Umutlarına pranga vuruyor zaman
Ne geçmişte neşe var ne hüzünlenmeye varıyor bu talan
Edilgen yaşamın aşkına kurban oluyorlar
Kayboluyorlar bu yolculukta
Bazısı bu zamansızlık diye isyan ediyor
Bir cevap arıyor insan olan
İnsanlığın kaçtığı topraklardan
