Geceler boyu yeşillerine baktığım
Yokuşlarına ellerimle tırmandığım
Zirvesinde nefes nefese kaldığım
Bir yıldız değildi ışığında parladığım
Susup kalmadım yaydığı sıcaktan
Yorulmadım bıraktığı uykusuzluktan
Gülümsedim günlerce hatırladıkça
Loş ışığıyla bizi aydınlattığı odaya
Sabırsızca beklemekten öteydi
Doyasıya yaşadım onunla sanki
Saatler geçti gün doğdu yatağa
Bir türlü doyamadım o vücuda
Uzaklardan baktığım bir yıldız değil
Irmaklarında yıkandığım bir orman,
Dünyadan miller uzaklaştığım bir vaha
Hayır, öylesine baktığım bir seyir değil
Susuz kalmış zavallı bir keşiş gibi
Saldırırcasına öptüm dudaklarını
Parıltısı öyle doyuruyordu ki beni
Uzaklardan düştüğüm serap değil
O bir hikaye, bir fabl, bir masal
Öylesine uyduruk bi’ anlatı değil
Anlamlar yüklenen bir eşya değil
Varsayımlara yazılmadı bu şiir
Bir insandı o, evet basitçe insan!
Böyle söyleyince ne anlamsız
Sanmayın bir güneş, bir yıldız
Şimdi neye benzetsem manasız
Deneyimlenecek en özel şey belki
Bir kalp, bir döşek, konuşmalar baki
Işıltısının, kutsallığının yegane sebebi
Basit, gizsizce yaşanabilmesiyle ilgili
