İçimde gebermen korkum.
Yaşantısında acı ve de yorgun.
Solan çiçeklere epeyce dargın.
Sevgiye aç yalnızlığa doymuş.
Elimde kesikler kolumda morluklar.
Ecel terleri akarken boynumdan.
Yanlış yapma lüksüm yokken;
En büyük hatamdı sana aşık olmak.
Dizeler çaresiz melodiler umutlu.
Kalbim aklımın nutuğunu unuttu.
Sonumu düşünmeden açıldım denizinde.
Sonucunda oldukça su yuttum.
Bu kadarını beklemiyordum ben de.
Dert dibimdeyse derman nerede?
Değnekleri attım artık, gelme.
Bak, tek başıma ayaktayım berfe.
Seni beklemek denizde tren beklemekle aynı.
Sadece bu değil kaygım.
Gözlerin tırmandırır nabzımı.
Ama önemi yok sevindirirken başkasını.
Ben bilmiyor muydun kaçmasını?
Tercih etmişken ayakta kalmasını.
Artık sana nefret yazar oldu bu kalem.
Bozunca sen aşka bakış algısını.
İçimden geleni geçiştirmedim.
Ve kalbimdeki yerini değiştirmedim.
Ayrıca şunu bilmeni isterim ki,
Ben bu anıları yakmak için biriktirmedim.
Bana bakmayan gözlerini.
Benim olmayan o kalbini.
Gülümserken gamzelerini.
Cahildim, benim sandım.
Benim sandım.
Ben insandım.
Sen hayvandan da aşağı gördün beni.
