Çok uzaklardan yazıyorum bu yazıyı kendime. Sanki her şeyi bırakıp gitmişim de uzaklardan izliyorum hiçliğimi. O kadar uysal görünüyorum ki... Aslında fırtınalar kopuyor içimde. Anlatamadığım binlerce şey sık boğaz edip duruyor. Acaba diyorum, acaba her şey daha farklı olabilir miydi? Acaba farklı olsaydım her şey yolunda gider miydi? Cevap: BİLMİYORUM.
İnsanız; hayatımızda iniş çıkışlar, yokuşlar, engebeler, bazen de düzlükler oldu. Hayatı boyunca sürekli mutlu olan insan tanımadım. Hayatım boyunca sürekli mutlu olmayı da dilemedim bu yüzden. Ama hayatım boyunca mutlu etmeye uğraştım. Bazı insanları o kadar çok sevdim ki hep verdim hiç alamadım. Bazı insanlardan da karşılık gördüm bu bana yetti. Bir şeyleri yaparken karşılık bekleyerek yaptığında hayatın sana koca bir tokat atması gerekir bence. Onu sevdiğin, değer verdiğin için yapmalıyken bazı şeyleri, ben bunu yaparsam ne kazanırım diyenlere tokat gibi çarpmalı hayat. Bir şeyleri güzel olduğu için sevmemeli, sen sevdiğin için güzel olmalı o şeyler. Bir kitap, bir insan ya da bir çiçek. Herhangi bir kalıba sokmaksızın sevmeli insan. Ama insanoğlu nefret etmeye o kadar adamış ki kendini, gözünün önündeki güzellikleri göremez olmuş. Öyle bir amana denk gelmişiz ki kimsenin kimseye tahammülü kalmamış. Oysa çok basit. Sevgi. Sevginin de hallemediği şeyler var, bunu da yaşadım. Sadece sevmek yetmedi mesela. Oysa yetmeliydi. Kuru kuru sevmekten bahsetmiyorum, iliklerine kadar hissedilen, hissettirilen sevgiden bahsediyorum. Gözlerinin içini güldüren sevgiden. Yuvan hissettiren sevgiden.
Ama olsun, her şeye rağmen dik durup her şeye rağmen gülümseyen bi insan olmayı seçiyorum ben. Sevilmesem de sevilsem de... Hor görülsem de kabul edilsem de... Eleştirilsem de övülsem de...
Benim tek bir hayat yaşama hakkım var ve bunu dolu dolu yaşamak isteyenlerdenim. Bir kitap sayfasındaki kelimeyle dözlerimin dolması, bisiklet sürerken yüzüme vuran o rüzgarın hafif esintisinin beni özgürleştirmesi, baktığım bulutları saçma sapan şeylere benzetirken bu olayın beni eğlendirmesi...
