Parmaklarım arası oynaşır zerreler,

İsmini bende alır günahlar,

Küfürleri ben uydurdum,

İcadını ben yaptım yalanların,

Savaşmak için ne sebep var ise,

Ben bilip bildirdim.

Ben katlettim güzel arsaları,

Ben yaktım ormanları,

Çiçekleri ben kopardım da kokladım.


Ateş gözlerimde parladı benim,

Bahşedilen ne varsa bana,

Öldürmek için kullanmayı bildim.

İhaneti yüreğim uydurdu,

Kumarı ben buldum,

Ben dizdim ilk desteyi,

Ben dağıttım ilk kartları!


İlk günah benimdi,

Karanlık ile ilk dostluğu ben kurdum.

Benim yüzümden geldi tüm yasaklar,

Men etti, men etti tüm dinler beni!

Sığmadım cihana,

Sığmadım cihana,

Ben katlettim cihanı.


Veba benim ciğerimde büyüdü ilk,

Ellerim ile taşıdım kanseri dünyaya,

Ne varsa hastalıktan, ölümden yana,

Gelsinler diye açıp ellerimi dualar ettim.

Ne varsa sevmediğim,

Celladım yalanla, onun boynunu kestirdim.


Sığmadım sevapların içine,

Günahlar ile yattım kalktım.

Zerresi sevabın, değmedi yüreğime,

Çünkü ters idi ettiğim yemine.


Kimim ben?

İnsan.


İnsan benim,

Ne dersen de,

Günah benim,

Ölüm benim,

Ne varsa küfürden yana,

O benim!


Hem caniyim,

Hem hainim,

Deccalı arama cihanında,

Bir deccal yatıyor,

Milyar insanın kanında!

Deccal benim!


Ne geldiyse başıma,

Ne geldiyse dünyanın başına,

Hak ederek aldım gözyaşlarımı.


İşte buyum ben!

Neyim ben?

İnsanım ben!