Demir parmaklıklar ardından,
Güneş hiç gözükmüyor.
Odamın küçük penceresinden,
Baharın sesleri gelmiyor.
Bahsediliyor her sabahın yeni umut olduğundan;
Oysa benim gecelerim bitmiyor.
Anahtarları belinde gardiyan,
Nasıl da suratıma tiksintiyle bakıyor.
Ben ki her şeyi başaracağına inanan,
Ben ki hiç umudunu bir kenara atmayan:
Bu mahpushanede bir başıma oturuyor,
Küçük penceremden kuş cıvıltıları bekliyorum.
Odamın bir köşesinde demirden yatağım,
Duvarlarda tırnak izlerimle günler sayıyorum.
Uzandığımda hayaller oynatırdım tavanda
Şimdi tüm tiyatrolar küsmüş masum oyunlarıma.
Ben bir mahpus; zihin hapishanesinde.
Gözlerim kan çanağı, başımda sonsuz ağrılar.
Uyuyamıyorum sonu gelmeyen bu gecede...
Bedenim kurtarılmayı bekliyor,
Zihnimin karanlık kafesi içerisinde.
