tren camlarındaki damlalar hikayemi bilir,
kondüktör! beni sonraki istasyonda indir.
rezil bir korkuya seyahat ediyorum,
bekliyor, bekliyor, aşkı ancak seyrediyorum.
uğurladığın trenler bende kalkmıyor,
yok, hayır, aşk bizi seçmiyor.
bu korku yakamdan düşmüyor,
bırak gideyim, kalem elden düşmüyor.
istasyonlar beni ancak bekletir.
ve kalanlar, ihtimalleri bitirir.
belki yeniden doğmak her şeyi değiştirir,
fakat git, annem artık kırk beştir.
