Bir zamanlar çokça içtim iyilik iksirinden
Sonsuza dek yetecek iyiliği taşıdım içimde
Sandım ki bende çok olursa
Aydınlatabilirim karanlık yüzleri
Kana kana içtiler ışığımı
meğer onlar yalnızca ışıkta beliren gölgelermiş
Bir zamanlar, Orpheus gibi inandım aşka,
Bir sözle ölüleri bile diriltebilirim sandım.
Meğer bu dünyada inanmak zaafmış.
Yüreklendirip beni yürümeye ikna edenler
Arkamı döndüğümde bir bir kayboldular.
Hakikatten uzak cümleler düzerken
Sözlerini Yalandan gözyaşları ile süslediler
En kuvvetli yemini edenler , günü geldi sözünden döndüler.
Geriye sadece yankıları kaldı kulaklarımda
Bir zamanlar, İkarus gibi kanatlar taktım umutlarımdan,
Göğe yükselir, karanlığı arkada bırakırım sandım.
Meğer güneş, yalnız aydınlatmaz, yakarmış.
Mumdan Kanatlarım, eridi birer birer,
Meğer düşüş de yolculuğa dahilmiş.
Ve ben yankılarla sağır olurken
Kendi sesimin yabancısı oldum.
Meğer bazı sesler hiç duyulmadan silinirmiş
Anladım ki bazı kimseler sevgisizlikten ölürmüş
