Babam bir keresinde şöyle demişti bana:
"İnsan yaşlandığını kendi anlamaz. Birileri ona abi, amca, dede diye hitap edince anlar. Ben ise yaşlandığımı arkadaşımı görmeyince anladım. Kimseye arkadaşlarım diyemediğimde anladım. Hayatta her şeyin telafisi varmış da ölümün yokmuş meğer. Onu da bazen anladım. 'Hayat sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir.' derler. Gerçekten de öyle, bir an bir ses, bir bakış, bir anlık kararsızlık ya da yanlış bir karar her şeyi değiştirebilir insanın hayatında. Bir anda her şey tepetaklak olabilir, çok mutluyum derken, her şey yolunda giderken bir arkadaş, sevdiklerinden uzaklaşabilir. Tek başına kalabilir, ihanete uğrayabilir, gücünü tekrar toplayana kadar saklanabilir. Parçalanıp dağılabilir ama aynı zamanda parçalarını toplamaya çalışırken de yeni bir hayata da başlayabilir. Yeni hayat, yeni başlangıçlar, yeni arkadaşlar, yeni arkadaşlıklar. Bize hiç benzemeyen, bizimle hiç aynı dünyayı paylaşmayan insanlar varmış meğer hayatta. Bambaşka dünyalar varmış. İyi insanlar varmış, kötü insanlar varmış. Beklentiler, hesaplar, çıkarlar, yalanlar varmış. Gerçekten de bazen hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlermiş."
