Yürürken aştığımı düşündüğüm dertler, içimde deniz olmuş. Sessiz sessiz atmışım çığlıkları. Oysaki her zaman gürültülü atmak en iyisiymiş. Attığımı düşünmeyin, atamadım. Atmayı bilmiyorum sanırım. Alttan aldım, düzeldi dediğim her şey bende bir enkaz yaratmış. Enkazın izleri her zaman kalır. Peki enkaz son bulur mu?
