Dün, bugün ve yarın...
Kaçtı, kaçıyor ve kaçacak ruhum kendinden,
Denilebilir ki insan nasıl kaçar kendinden?
Kendinin, kendisi olmadığını anladığı an,
Yediği, içtiği, konuştuğu ve yaptığı her şey zarar olunca ona,
Kişi kaçar kendinden.
Kelâmında mesut olup,
Sessizliğinde vaveyla barındıryorsa insan.
Kaçmalıdır kendisi olan kendine.
Sayılsa kim bilir kaç hayali yok olmuştur.
Elbette yokluk, varlığı anlamlı kılar.
Olunması gerekenin yokluğu,
Mutat bir şey olmamalıdır.
Ruh kani olmaz, bu kendi olmayana.
Ey! Ruh denen cevher, ağır gelmiyor mu bu sana?
Bence hiç düşünmedik, düşünemedik veya düşünmeyi istemedik...
