Kafamı yatak başlığına dayadığımda, bir yerden sonra mecburiyet oluyor yaşamak
Biraz zor çürüyor bu olumsuz düşüncelere duyduğum inanç, ama çürüyor
Gerekleri biz buluyormuşuz, öyle söyledi Rabia
Bulmak nasıl bir can yaktıysa dedim ona, insan bir müddet sonra gerekler tarafından bile olsa bulunmak istiyor galiba
Keşke her şey gündüzleri de sussa, yalnızca kuşlar konuşsa Rabia
İnsanlık çıtını bile çıkaramasa, bir anlığına çocuk oyunu oynasa ve donsa
Dinlese rüzgârı, anlasa onun uzun, sırma saçlarına bastığımızı
Duysa bir kere, yuvasını kuran dişinin ağzında çıtırdayan ince dalı
Savunmasız tüm narin yaprakların bir sonraki mevsime dek dallarına nasıl sarıldığını
İçim rahatlasa bir anlık
Ama suyun ölümsüz akışı, görüntüsüz zamanın kıskanıp suya takılışı
Geriye atılan ayak adımları
Kaçmamalısın
Bazen kaçmamalı
Oysa benim hep kaçmam gerekti
Kaçmadığım tek yer yalnızca burasıydı
Ve ne yazık ki bazı insanlar gibi, dünyanın acı gençlik anıları olmaktan kurtaramadım kendimi.
