Çok tuhaf hissediyorum kendimi, ne istediğimi bilmiyorum. Boşlukta süzülüyorum sanki. Ev çok sakin ve sessiz, kafamın içi ise karmakarışık ve çok sesli. Neden bu dünya bu kadar karışık, böyle olmak zorunda mıydı ha? Ne istediğimi bilmiyorum... Geleceğe endişeyle bakıyorum umutsuz gözlerimle, her şey yoluna girecekmiş gibi. Gelecek kaygısı, endişeler, falanlar filanlar kafamın etini yiyip duruyor. Kendimce sakinleşmeye çalışıyorum ama nafile. Bu kadar endişeye yer yok hayatımda, insan kafasının içindeki susturabilir mi? Benim kafa sesim çığlıklar atıyor adeta. Susturmaya çalıştıkça daha da çok bağırıyor, sonra kendi haline bırakıyorum kafa sesimi, yavaş yavaş bütün endişelerimi ve kaygılarımı susturuyor. Ve işte her şey bu kadar. Bazen kendimizi hayatın akışına bırakmalıyız, sanki böylesi daha iyi oluyor...