"Kafası sonradan geldi" derler ya acısı sonradan çıkıyor işte. Ciğerlerini söke söke. Bu ızdırabın tarifini yapmak mümkünsüz. Çünkü tüm mümkünler artık hükümsüz. Alışmak zorunda olduğum bu hayatın bana ait olmaması bir yabancı gibi kapının eşiğinde bekletiyor beni. O eşikten adımımı atmaya cesaretim yok. İşte bu bekleyiş tüm ruhumu eritiyor. Göz göre göre çıldırıyorum ve bunun önüne geçebilecek hiçbir ilaç yok.
Delilik belki de bu hayata dayanmanın tek yoludur, kim bilir?