Durdum ve öylece akıp giden hayatıma baktım. O kadar hızlı ilerliyordu ki izlerken bile yorulmuştum. Bayım, her şey bir an için bile olsa duramaz mıydı? Biraz nefeslenecek kadar...
Biliyorum istediğim şey kulağa imkansız geliyor ama aslında o kadar da zor değil. Biri çıksa ellerimden tutsa ve beni alıp çok uzaklara götürse. Sessiz sakin bir sahil kasabasına mesela. Otursak saatlerce hiç susmadan ben ona içimi döksem sonra ağlasam omzunda. Kulağıma ''geçecek'' diye fısıldasa. Sanki bütün bu acı bitecekmiş gibi o zaman.
Ah bayım ah...
Başladığım yer ve sonunda vardığım yer neden hep aynı? Sürekli olmayacak şeylerin hayalini kuruyorum ve sonra karanlık bir odada ağlamaya mahkum oluyorum. Ne yani kurduğum hayallerin cezası mıydı o oda?
Ben neden kendimi sonunda hep orda hep o odada buluyorum?
Hayat ÖDEMİŞ
Odemisnurhayat@gmail.com
İnstagram:hayat_odemis
