Bu sıralar kalemimi kırasım geliyor sevgili olmayan okur
Sonra cayıp bir şiir daha yazıyorum
Bazen gözümü zirvelere dikerken
Bazen de sesimi duyarlar diye ödüm kopuyor
Çünkü ya bana dönüp şöyle derlerse:
''Dinliyoruz anlat, konuştun durdun yıllarca
Defalarca hem aklını hem kalemi eskittin
Hem de başımızı şişirdin
Sonunda duyduk seni, oldu dileğin, buradayız!''
İşte orada sıkışıp kalırım sevgili olmayan okur
Ne anlatacağım onlara? Dillere pelesenk bir masal mı?
En iyisi ninni söyleyip onları uyutmalı
Sonra onlardan kurtulduğumdaysa
Oturup bir şiir daha yazmalı
Hayır, kalemimi kırmayacağım sevgili olmayan okur.
Ben yazmaya devam edeyim, sense var olmamaya…
