acı araftasın, terk edilmiş siyah beyazdan ibaret bir beden varoluşun yamacında benliğini uçurumun köşesinde bulutların üstünden aşağıya bakarak bulmayı deniyor. alışılmış hislerin üstüne eklenen yeni ağrılar hissettiriyor sana canlı olduğunu en çok nefes alırken boğazından geçen nefesinin kıymıkları teslim oluyor mayhoş hayatının çizgide kalan hislerinin gerçekliğine. bir kalemin histerisi sarıyor, aşağıya doğru tırmandığın merdivenin ucunda gölgesiyle bütünleşmiş resmi karalıyor tasvir edemediğin bilincinin sicimleri.
