Yaptığım seçimler beni iki ezilmenin arasında bıraktı. Ya vicdanım ezilip kalbim rahatlayacak ya da kalbimi un ufak edip vicdanımı yücelteceğim. Bu iki ağırlığın arasında kalabilmeyi nasıl başardım, inanın bilmiyorum. En başa dönüp birçok şeyi farklı yapabilir miydim acaba diye düşünüyorum. Zaten en büyük sorun da burada değil mi; geçmiş ne olursa olsun değişmiyor, değişmeyecek. Vicdanımı seçmeyi tercih ediyorum, kalbimi un ufak da etsem bu yalnızca beni rahatsız edecek. Fakat vicdanın ağırlığı altında ezilmek ezilen kişilerin varlığı ile mümkün oluyor. Küçük bir öğüt bırakıyorum buraya, bencil olma. Evet, kendin için yaşa fakat bunu yaparken bir çiçeği kökünden koparırsan ayağını bastığın toprak, kopardığın çiçeğin kökleriyle bir olup seni yerle bir edecektir. Bunu nasıl mı yapacak dersiniz? Bergman'ın utancının yerine vicdanı koyarak başaracak.