Diktikçe solmuş hissi yine toprağına, yeniden

Kökleri sardunyalar gibi boy veriyor çekmecesinde yaşamın

Bizi parmaklarımızla ikiz gibi birleştiren

Ve tattıkça küflü solmuşluğu geniş göğüslerden

Anlıyorum gülmek farksız yavaş, ağır ölümlerden


Faturası kesilmiş aksak hayatların kamburlarıydık elbet

Elbet baştan sona dram tahtalarıydık acılarla kirlenen

Ve sonra yine arınan acılarla

Gül geç dedikçe ince sızardı güneş, yağmur dinmez olurdu

Bir panayırı gördüysek gözlerden, bin işittik pejmürdeyi dudaklardan elbet


Kangren olmamalı duygusu insanın

Kangren olduysa duygusu eğer insanın, kesip atmalı

Yoksa çiçeğe çiçek demek ne büyük haksızlık

Bahardan kopan simgelerin muzaffer varoluşları

Kanatlı yaşamlar tasarladım ruh odamda asılı

Elbet susmalı insan,

Elbet kerpici gözünden akan pirüpak özlemlerle anılmalı.