Diktikçe solmuş hissi yine toprağına, yeniden
Kökleri sardunyalar gibi boy veriyor çekmecesinde yaşamın
Bizi parmaklarımızla ikiz gibi birleştiren
Ve tattıkça küflü solmuşluğu geniş göğüslerden
Anlıyorum gülmek farksız yavaş, ağır ölümlerden
Faturası kesilmiş aksak hayatların kamburlarıydık elbet
Elbet baştan sona dram tahtalarıydık acılarla kirlenen
Ve sonra yine arınan acılarla
Gül geç dedikçe ince sızardı güneş, yağmur dinmez olurdu
Bir panayırı gördüysek gözlerden, bin işittik pejmürdeyi dudaklardan elbet
Kangren olmamalı duygusu insanın
Kangren olduysa duygusu eğer insanın, kesip atmalı
Yoksa çiçeğe çiçek demek ne büyük haksızlık
Bahardan kopan simgelerin muzaffer varoluşları
Kanatlı yaşamlar tasarladım ruh odamda asılı
Elbet susmalı insan,
Elbet kerpici gözünden akan pirüpak özlemlerle anılmalı.
Jean Valjean
2021-12-01T23:39:01+03:00Güzel bir şiir. Tebrik ederim.
Server Fethi
2021-12-01T23:30:28+03:00Bir panayırı gördüysek gözlerden, bin işittik pejmürdeyi dudaklardan elbet. Ellerinize sağlık...