Ağarmış saçın, yüzün sararmış
Gözlerin lekeli aklın bulanık
Suyun da bulanıktı
Sen hep yaşlıydın
Yolların da tuzaktı.
Dertsiz dolaşırdın sokakta
Yamulmuş yüzünün ardındaki dertleri dökerdin
Elin hep kanlıydı
Kalp kırardın çünkü hep
Yüzün bir kere gülmedi
Gülümsemen ölmekle eş değerdi
Hiçbir su temizlemedi ellerini
Kalbim temiz dedin gülümsedin
Kedinin başını okşayınca iyiyim sandın
Çeşmedeki suyu bulandıran da sendin.
Senin aşağılanmış yüzün ve kaltak fikirlerin
Geçmedin o kapıdan içeri
Çiçekleri hiç sevmedin
Toydun hırsına yenik düştün küfrü hiç bırakmadın
Her uzvundan kir akıyordu
Annen yine seviyordu seni
Anneni yine seviyordun
Şiir okumaktan vazgeçmedin
Şiir seni hiç okuyamadı
Yazık ettin hiç ağlamadın
Yüreksiz yürekliydin
Fakat katildin
