hayat, siyah beyaz fotoğrafların olduğu

dönemlerde daha renkliydi. daha naif, daha hoş ve daha yaşamaya değer. keşkedevridaimleşebilseydi zaman, zaman zaman.

iyi insan, renkleri için yaşar; renklilik için yaşatır.

kiminin dünyası renksiz, monoton; fulyası kokusuz, kiminin gökkuşağı nehirlerinde keyfi sefa içinde, gülü dikensiz ve ıtırdır.

ama günün sonunda bütün renklerin ulaşacağı son ton siyahlıktır.

bunun bilincinde olup hala canlıyken farklı renklere karışmak veyahut karışmayı denemek neden zor gelir insana, hep yalın kalmak ister bencilliğiyle.

lifij bunu mu anlatmak istiyordu acaba resimlerinde.

bir tuvali yok etmek ne kadar mantıklı? sonra nasıl kendilerine yer bulur renkler?

hangi biçimde yaşatılabilir zevkler?

ölen öldü kalan ölmeyi bekler.

göğün kızıllığının yeryüzüne yansıdığı o korkunç resmi insan çizdi, insan silmek ister.