Öfkesi geçince insanın
Zehirli vedalar gömülür
Güzel hatıralar akla düşermiş.
Anılar tarlasında,
Sakıncalı bir andayım.
Burada zaman geriden geliyor.
İçimde tuhaf bir telaş,
Sarmaşıktan karışık masalın gerçeği olmayı beklerken
Işıklar söndü sokaklarda,
Tüm kapılar duvar oldu.
Ve başladı sancılar.
Acının içinden geçmek yerine etrafında dolaşıyoruz.
Ölümcül yaralar aldığımızdan bir haberiz.
Ne bu yaralara tutunmak mümkün
Ne de unutmak…
Lakin yeni bir hikaye yazmak,
Yeni bir şiirin mısralarında süzülmek elbette mümkün
Veyahut da bir kitabı yarım bırakmak da mümkün
Ve bazen mutsuz sonsuzluğa uzanmamak için
O patikadan geri dönmekte mümkün
