sert bir rüzgar esti bir sonbahar akşamı
hayallerimizi yüklediğimiz gemimiz
derin mavi gözlerinde battı
ve bu gördüğüm son bahardı
yüzlerce yıl taş devri hüküm sürdü kalbimde
hislerimin zamanla eriyip bittiğini görmek ruhumu parçalara ayırdı
zaman ilaç değil, aşka en büyük düşmandı
şimdi her yer karanlık, gülmüyorsun
her yanım bulutlar, hakim bir gri
mavin okyanusun tabanında siyaha evrildi
sessizliğin kulakları sağır ederken
saçlarının kıvrımlarında asıldı tüm şiirler
sisli ormanlarda aradım seni
kulaklarımda çınlasa da sesin
kör ve sağır ilerledik
kaybolup giderken yeşilin ve mavinin içinde
içinden çıkamadığım bir labirente çevirdi kalbimi yokluğu
her duvarında resmin
gözlerimin baktığı her yerde silüetin
sanrılar zihnime oyunlar oynarken
bildiğim her şeyi unutturdu
sessiz bir savaş verdik hislerimizle
sessiz bir veda hayallerimize
bak bu sonbaharda son bahar
hayallerimizi batıran sert bir rüzgar
bir kez olsun çıkıp gelsen soru sormadan, yormadan
beni bıraktığın yerdeyim
lâkin bu ben değil, hayaleti
