Gelecek ne gösterir, onu bilmiyorum ama şimdi beni yerden yere çarpıp bir kuyuya attı, elim kolum bağlı...

Hava karanlık, ayın ışığı vuruyor sadece kuyuya.

Çok soğuk, üşümenin ve biraz da açlığın verdiği etkiyle annemin yüzü geliyor gözümün önüne.

Melek gibi annem...

Sahi, herkesin annesi melek gibidir değil mi?

Sabahın ilk ışıkları vuruyor kuyuya. Gündüzleri çok seviyorum kuyuyu çünkü gecenin bıraktığı tüm izleri siliyor. Zaten hep öyle olmaz mı, insanın gündüz dişi ağrımaz, gece de uyutmaz ağrısından...

Neyse, konudan konuya atladım yine.

Şimdi diyorum, şimdi beni bu kuyuya attı ve ben bir gün herhangi bir şimdi de bu kuyudan çıkacağım. İşte o zaman geceler bu denli karanlık olmayacak çünkü ben aynı ben olmayacağım...