Yazmayı unuttuğumu hatırlıyorum en son.

Parmak uçlarım bizi kurtar diye inliyordu. Bu sesin bende saklandığını duymak ne de büyük bir acıydı Tanrı'm! Kendimi kimin göğüs kafesinde unuttum bilmiyorum. Hafızam dehşet verici şekilde kayıp. Aklımı kimde bıraktım? Neredeyim ben? Bu insanlar da kim? Öyle bakmamalıydı bana. Durup soluklan... Bu, merdivenleri üçer beşer çıkmak gibi, tabii biraz soluğunu kesebilir! Bir savaşın ortasındayız, ondan bu anlatım bozukluğumuz; endişelenmene gerek yok, önümüzü göremiyorken kelimeleri seçemeyiz. Ve mutlaka çarpacağız elimizi bir yerlere... İlikle yalnızlığını, üşürsün, soğuk dışarısı; üstelik burası çok kalabalık...