(kaf)tan
Semada cemlense kapkara bulutlar
Kıymık batmaz içimdeki durgun suya
Sen hiç kendine neden diye sordun mu
Menekşenin moruyla o bakışın sızısını
Dövüp de bağrının havanında
İçmeden kevseri sarhoş gezdin mi
Se(lam)
Ki korkar aslan
Ardına bakmadan koşan ceylandan
Ki yitirilendir yaşanan
Yoksa bunca dişlenmiş elmanın
Yaban otu gibi sardığı bu tarlanın
Etrafını gökkuşağından bir zar gibi
Hangi gayretine dönsün devran
Ah ulan. Biri de çıkıp demiyor
Nasıl kavuşur karınca yuvasına
O incecik beli kırılmadan
e(be)dî
Sayfalarca yaz satırlarca doku
Bir elifti yüzüne kirpiğin okuduğu
Ateşin başı ayazın sonu
Kambur değilim aşka eğdim boynumu
Bir teldi sakalından koptuğu
Düştü gamzeye açtı bir kuyu
Varsın olsun
Orada buldum ben Yusufum’u
