Her gün aynı sabaha uyanıp
Kendi varlığına hayıflanan
İnsanlar.
Müjgan Teyzeler, Ekrem Beyler nerdesiniz?
Yoklar.
Yalnızlığı dost edinenlerin sokağında
Sevdikçe büyüyen kalpleri ve neşelerine ortak birkaç insan sadece...
Bulamadılar.
Hep bi eksiklikle bütünleşen o mücadeleci ruhlar...
Alıştılar.
Büyüdüler.
Belki de sahiden söyledikleri gibi çocuk kalmak gerekiyormuş
O eşsiz dünyalarındaki renkli oyunların sonunu getirmemek gerekiyormuş.
Şimdi bu zamansızlığın ortasında
Var olduğuna inanmak istedikleri bir gelecek...
Yokluğun içinde varlık aramak...
Tezat her şeyi birbirine uydurmaya çalışmak...
Anlam arayanların cenazesinde yine en anlaşılamayanın kendileri oluşu sonra...
Sevgisizliğin ortasında dımdızlak kalmışlar var sırada.
En çok ihtiyacı olan onlar.
Tatlı tebessümleriyle bize hep gülen,
arkamızı döndüğümüzde ağlayan,
Acı ve öfkeden zevk alan
Yine onlar.
Ardından gelen
Ah ne çok kırığınız var söylenmesi yok mu!
Anlayamayan gözlerinizde
Beyhudeliğinizle.
Bayağılaşan kelimeleriniz bunlar
Sürüsünden ayrılmış yalnız kuş diye mi tüm bunlar?
Unutmuşsunuz
Hep unuturlar
Üşüyen ruhları.
