içimden kalkan naaşlar sözümü buduyor
gölgelerim eğri bu aralar
menekşeleri kirpiklerinden de öpmüyorum ne zamandır
kaşıdıkça yaşamın küstah gövdesini
içimden naaşlar kalkıyor
kalkıyor gömülüyor
bu kalabalık haddinden fazla bu çukurda
bu kuraklık bu yontulamamışlık
dört harflik canım var tanrım
yüreğimi düşürdüm bulamıyorum;
suya şerh düşülsün!
-kendi şiirini gömen şairden sevgilerle...
