Sevgili kendim, hep 5 sene öncene mektup yazdım ama bugün şimdiye ya da yarına yazıyorum. Kırıldım. Çok defa hem de ve hep aynı yerden, aynı kişi tarafından. Yoruldum ama hâlâ mücadele ediyorum. Bu yolun sonunu da biliyorum. Sevgiye ve aşka güvenim kalmayacak en sonunda ve beni gerçekten birinin sevebileceğine inanmayacağım. İçimden ağlamak geliyor ama öyle sessizce değil, bağıra çağıra, kalbimi sökerek ve bir daha sevmeyi istemeyerek... öyle bir ağlayayım ki bir daha eski ben olmayayım ve bana desinler ki 'sen çok değiştin'. Ah ne çok isterdim gerçekten eskisi gibi olmayı. Öyle sevgiden uzak, aşktan uzak yaşamayı. Ben hep biliyordum zaten sevilmeyeceğimi. Her zaman sadece ben sevdim beni kimse sevmedi ama bu sefer işler değişti zannedip birinin beni sevdiğini sandım. Sandım... hep böyle oluyor. Hep sanıyorum ve yanılıyorum.
'Kimseye hiçbir şeye değmez. Kimse için üzülmeye değmez. Kimse benim kadar, benim duygularım kadar önemli değil.' Bu sözler seven bir insan için değil. Kendini seven bir insan için bu. Ama ben kendimi değil birini kendimden çok seviyorum. Üzgünüm, özür diliyorum kendimden ona çok değer verip kendimi hiçe saydığım için. Değmezdi, değmedi de. Geldi ve geçti. Özür dilerim kendim. Bizi üzdüğüm için.
