Azaldıkça çoğaldım, vakitsiz gelen acılardan artakalan kendimle
düştüğüm her kaldırım taşına sarıldım kimsem yokmuşçasına
gerek miydi ki etten, kemikten faniye?
sahi yetmez miydim ben, bana?
Teselli buldum nice kalemden, kağıttan
kaç mürekkep tükettim bitmek bilmeyen yazgıma
içimde tesiri geçmeyen sözleri yazıyordum, varmıyordu dilime ki söylesem
söyleyemediğim her söz şiir oldu şimdi bana
Tükürseydim sözcükleri belki temizlenirdi ağzım
o zaman başkaldırırdı insani duygularım refaha
işte ben buydum, duygularımdan nitelenebilirdim
doğrusu bu beni kendime ümitlendirmeye yeterdi
