18/11/2022
Kendimi kimsesiz hissettiğim bir gün, hayatımda hiç böyle hissetmemiştim. Çok ağır, çok acı, etrafımda onca insan ama kimsesizlik hissi... Koca bir boşluktayım, ruhum kanıyor, acımın sesini duyan yok, zaten ses çıkarttığım da yok. Boğazımdaki düğümden sıkıldım, canımı acıtıyor. Bu çektiğim ızdırap ne zaman biter? Etimi koparıyorlar sanki. Galiba tek kurtuluş gitmek buralardan. Hayır ölüm değil, günün yarısında bu olsa da aklımda, ölüm için yeterli çabayı göstermedim. Mantıklı olan kaybolmak, yeniden var olmak. Belki düğüm çözülür oralarda, belki daha da sıkı bir düğüm olur kim bilir...
Tanrımdan yardım istiyorum her öğün.
Bu insanlar çok korkutucu ve ben buraya ait hissetmiyorum. Bu insanlarla bir olmak istemiyorum.
RUHSUZ CANAVARLAR, ZOMBİLER
TANRIM YARDIM ET
