"Kendimin efendisiyim ben" diyor Gaye
Kendi kendime hem efendi hem köle
Kendi kendimce hak veriyorum kendilerine
Kendi yinelemelerimde başarılar diliyor bana Gaye
Aynı ve dur durak bilmiyor kendim
Kimim ben bunla başlıyor insanın kendisi
Her şeyin zıttıyla kaim olduğu kâinatta,
Kimim ben bilmiyorum
Dağılmış kafam, vicdanım anoreksi
Ufuklar minimal ve gökyüzü bulutsuz
Ben tüm bulutsuzluklar içinde çöken postmodern sisim
Kafam dallı budaklı ve göğsüm tek kişilik ara bir sokak
İçimdeki çocuk Taylandlı zürafa bir kadın
Merhametim Yesenin'in bileklerinde
Son yazımı Beşir Fuad karalıyor belki de
Bense voltalara devam diyorum
Dağkapı'da, Suriçi'nde biraz da Haliç'te
Farketmiyor zaman mekan
Her yere yabancıysa bir insan
Dibine kadar Anadolu da olsan
Her muhabbete Fransız kaldığında
Mühim olmuyor etnisite
İşte vatansız bir şiir, işte memleketsiz bir dize
Çekilen bir şey yok o yüzden artık gönderimizde
Yarıya da inmiyor bayraklar içimizdeki çocuk ölmedikçe
Ne diyordu Gaye "kendimin efendisiyim ben"
Ben değilim, ne kendim ne de bir başkası
Yok bir efendim
Tabi efendim demeyi bile puştluk sayarım
Ben yolların Pac-Maniyim
Hüzünler çiğneyip hasretler tükürenim
Felaketin tellalı ve celladımın aşığıyım
Ondan sevmez beni Hayyam
Şarapsızlık değil yani mevzu
Mevzu benim ben olmam
Ve mevzu sizin siz olmamanız
Lakin ben öyleyim
Kendi kendime kendimceyim
Diktatör amcamızın dalkavukları kadar
Kalabalığım ondan
Ben elleri arşa açık medetçiyim
Yüzü semaya dönük güvercin
Kargaşa ümmet ve çarpışan kuş sürüleri
Rotasız bir gemi ve Nuh'un çağrısıyım
Aydınlıklar bekçisiyim
Sevmiyorum karabasanları
Karanlığa tüm renkler için el açmış
Albino bir dilenciyim
Saçıma sakalıma bön bön bakıyorsun ya bil istedim
Sireti suretindenim
Normlarına topuk dikeniyim
Edebine kibrit suyu
O yüzden iyi dinle Gayeciğim
Ben ne efendi ne köleyim
Tek gerçek var aslında ben kimim sorusuna
Ben kimim diye diye kimliksizleşenlerdenim
