Anlamanın mümkün olduğunu insanlara kıyasla
O ancak yolda anlaşılır kılardı kendini
Yola düşünce nihayet! derdi kelimeler
Kim olduğunu dahi yolda gördüğü aynalarla tarif edebilirdi
Bugün insanlar daha sormandan ben diye başlıyorken
O benliğini bir durakta unutmuş gibi
Bir yol hatırası olarak hediye vermiş gibi
Belki de benliğini bir kitaba bağışladı kim bilir
İnsanın acısı dilinde tüter derdi
Kalbin yok ki bacası
Pek az konuşur çokça dalardı uzaklara
O yolda gördüğü dünyayla tamir ediyordu kendini
Acısı tütmesin kimseler bilmesin diye
Konuşmaktan ziyade dinlerdi
Gözlerine kurulmuş evren
Sanki her kelime kulaklarından önce gözlerinde yankılanıyor gibi
Gözlerinde geniş bir kavrayış hüküm sürerdi
Hani sizi anladığını bildiğiniz insanların gözlerinde beliren seni anlıyorum lügati
O dinlerken gözleri hemen sizi yakalar ve içerdeki benlik kavgasını ayırır
Kim olduğun fikrini berraklaştırır
Kim olmak istediğine dair mesafeyi gösterir
Nihayet elinden tutar ve yola davet ederdi
Gözlerinde bulduğum yolda kendimi de unutmam zor olmadı
Uzun uzadıya anlatmanın
Daha fazla kaybolmak olduğunu
Uzun uzun bakmanın
Yoluna çıkanların
Sana kim olduğunu anlatması
Bu his daha çok isabet ediyordu bana
Yola tutundukça parçalarımı buldum
Şimdi onun ne aradığını da anlıyorum
Dünyaya düşerken
Yıldız tozu gibi dağıldık yeryüzüne
Yola düştükçe bulduğumuz
