Buna istisnasız hepimizin ihtiyacı var. Her birimizin bir şekilde kendini dinlemek için fırsat kolladığı anlar var. Fakat farkında olmadan ya da bilinçli bir şekilde zaman bulamıyoruz buna. Kendimizle karşılaşmaktan ya da yüzleşmekten veya başka nasıl ifade edilirse işte ondan kaçıyoruz sanki. Bunun için bir türlü vakit oluşturamıyoruz sanki. Kafamızdakileri temize çekmek, zihnimize ağır gelen yükleri hafifletmek için söz gelimi başkalarının yaşamlarıyla oyalanıyoruz. Bu, biraz olsun iç dünyamızdan uzaklaşmak için tasarlanmış bir kaçış yöntemi gibi her defasında bizi kurtaracak sanıyoruz. Her seferinde başka birinin olumlu yanlarını gözümüzde büyüterek kendimize haksızlık ediyoruz ya da onların olumsuz taraflarını kendimiz için bir avunma/oyalanma aracı görüyoruz. Peki, kendimize dair ne biliyoruz, kendimizi tanıyor muyuz? Kendi hayatımıza dair gerçekten fikir sahibi miyiz? Öz eleştiri yapabilecek biçimde kendimizle barışık mıyız ya da ne bileyim en azından yarına dair ne düşünüyoruz kendimizle alakalı? Kendi yaşamımızda olup bitenin farkında mıyız? Kendimizle aynalarda karşılaşmaktan ziyade soyut bir şey bahsettiğim, ancak çok daha dürüst bir yüzleşme olduğu kesin. Bahsettiğim, "ben" kendime baktığımda ve kendimi yine "benimle" kıyasladığımda hayatımda gelişen, değişen ne görüyorum.
