Defalarca giriş yaptım, bütün acılarım beni hep o ana götürdü. Ne zaman kalbim kırılsa o koca çatlak çatırdadı durdu. İnsanın içinden bir kere koptu mu o parça, ne yaparsa yapsın yeniden yeşermiyormuş, artık anladım.
O öldü, biz kırılan vazonun parçaları gibi savrulduk. Onunla birlikte sessizliğe gömüldü o cam kırıkları. Bir gün annem öldü, bir ömür babam… Güçlü ol, üstesinden gelebilirsin hayatın ama duygularının asla.
Gizli saklı ağlardım, fark edilmesin de babamın yüreği incinmesin diye. Yalnız kalmasın diye bütün tatillerimi onunla geçirmek için özen gösterirdim. Merak etsem dahi sormazdım onunla ilgili anıları.
Ben annemin öldüğü güne uyandım, sonsuza dek karanlıkta kaldı duygularım.
Arkamdan ağlamadı o yemediğim yumurta. Bir daha taramadı saçlarımı onun elleri.
Tanrı bana bir anneden fazlasını borçlu olduğunu biliyor mudur?
