kimseler beklemez iken gel...

Bir güvercin ürkekliginde yaşarken kanatlarından vurulanların ağıdı bu...

Çaresizliğin değil

inanmanın yüzümde oturmuş çizgileri...

sizler geçip giderken yanından susmayanların uğurlanış gülüşü bu...

tanımazsınız beni dilinizde dursam

anlamazsınız adımı kim verdi...

Daha yeni vuruldum bir akşam

kanım taze kokar

annesinin kucağında Cemile kız

elleri tütün Adıyaman sokağında

Tevbet anam yetmiş beş yaşında...

İmlası ve bozuk tüm düzenler

Kendi harfinden zanlı...

Susmak ve yine susmak...

Uzun bir çığlık boğaz boşluğu

göz ucumda

Yırtık ayakkabısı

gazete kaplı cesedi

Ölümün en yakışıklısı...

Çocuk olmadan ölenlerin

Ölmeden dirilenlerin

Diriyken gömülenlerin

Adı coğrafyası silinmişlerin

Tarihi burası.

Biz kınında bıçak

hasretinde vatan olanların çocuğu

Tanı bizi, tanı da büyü

ve öyle çırılçıplak kal ki anadan üryan

Kimse unutmasın güvercinleri...