Sakin bir sabaha uyanmak istiyorum. Sakin ve sessiz. Sakinliğe duyduğum istek, özlemden öte bir ihtiyaç. İç huzurumu bulmayı her şeyden çok istiyorum. Kendimle barışık bir hayat sürmeyi. Kimselerin gürültüsünü duymadığım, kimseyi memnun etmemin gerekmediği, kendim olabildiğim ve kendimle olabildiğim bir hayat…

Beni bunaltan çok şey var burada. Sadece kendi odamda (dünyamda) nefes alabiliyorum sanki. İnsanlara tahammülüm çok azaldı ve bu beni huzursuz ediyor. Çünkü insanları sevmek istiyorum. Ve fark ediyorum ki söz konusu olan tahammül azalması insanlara karşı değil; anlayışsızlığa, kabalığa, ince düşünülmemesine, fütursuzca kalp kırılmasına ve cahilliğe karşıymış aslında. Hayatımın birçok alanında tahammül etmemin gerekmesine kırgınım. Bazen kendime dahi tahammülüm azalırken, her şeyi alttan almamın beklenmesine de ayrıca. Kırgınım. İnsanların dahil olduğu her hisse kırgınım. Bazı güzel hislerimin ölüp gitmesine ve onları tekrar tadamamış olmama da kırgınım. Öyle işte. Genel olarak kırgınım.