Kırık bir pencere gönlüm
Demir korkulukları pas tutmuş
Gülmeyi, sevmeyi unutmuş
Bir başına kalmış, ruhuma acırım
Ve nefes aldıkça kanarım
Avuçlarım, cam kırıklarıyla dolu
Konuştukça kan kusar dudaklarım
Aşk, içimde gölgelerin oyunu
İçim, yürüdükçe dibe çeken bataklık
ve göz alabildiğince karanlık
Adım attıkça korkarsın
Gözünü kapatsan yalnızsın
Elini uzatsan kanarsın
Gülsen… teslimim dudaklarına
Yine, yeniden sen kazanırsın
Şimdilerde kayboldu yönüm
Rüzgârda savrulur sesim
Kırılır, dağıtır sensizliğim
Nereye koşsam kaçamam
Nereye baksam bulamam
Dünüm yok, yarınım yok vakitsizim
Baharın adı yok, kendisi yok mevsimsizim
Kırık bir pencere gönlüm
Sen yoksun ellerin yok evsizim...
