Kırılmış bir aynada yaşıyorum binlerce

Hiçbirinde kendimi bulamıyorum

Saklanmadım da hiçbir yere

Her dokunuşumda kanıyor uçları parmakların

Bana en çok onlar kalıyor

Yarın ya da sonra onlarla yaşıyorum

Savruluyorum anlamsız

Rüzgarın yumuşak esintisiyle

Gölgelerin yönlerinden anlam bulamıyorum

Her şeyde büyük bir anlam arıyorum

Buharlaşıyorum tekrar var olmak için

Damlamak istiyorum bilmediğim yerlere

Dönerken başım sebepsizce

Düşüyorum hep aynı yerden

Yükselişim olmayacak göklere

Heyecansızca

Bakıyorum