Sözün ağırlığı kırıyor kemiklerimi

Her çıtırtı bir sızı gibi çakılıyor aklıma

Aklımın tiyatrolarında kapanmıyor perdeler.

Söz özdür, özüne yolun düşmez mi senin?


Özüme:

Sen bu çağa ait değilsin,

O kadar uzağa git ki izin silinsin.


Baba, sen öğrettin aslında bana,

O kadar çabuk büyüttün ki beni

Çocuk yanlarımı kimseler görmedi.


Yeniden büyütsene beni,

Yürüyen mağazanın arkasına at

Aldığım tepelerin anahtarına ihtiyacım yok

Kanser etseler beni mesela, görür müyüm seni ayak ucumda?