Bu bir akşam vakti,

ellerim kirli, gözlerim yaşlı

önümde dünden kalan karalanmış birkaç metin

sana yazıyordum dünkü şiirlerimi

hepsi anlamsız geldi bana

kalemim kalkmıyordu içimdekileri anlatmaya

sonra birkaç şarkı dinledim

gözlerim kıvrandı dökülmek için

eminim başımdaki melekler bile ağlamamı istedi

o an, belki de o an

günahlarımla sevaplarım eşitlendi


oysa ki ben, kalbimdeki ruhun eksikliğinden...

kalbimdeki ruhunun eksikliğinden...

bir ezik bu işte, kolum bile bu kadar acıtmıyor

gözlerim her şeyi sonsuz derecede görebilirken

benim ruhum köreliyor

ve bir an soruyorum kendime

nasıl bir kör olmayı dilerdim diye

ihtimal bu ki eğer görmeseydim aynalardan kendimi

ben yine de çizebilirdim resimlerini