Saçını okşayan rüzgar, yüzünü yalayan güneş. Kıymetini bilmediğimiz ne çok şey var. Sallana sallana yürüdüğün yollar. Uyumadan önce planlayabildiğin yarınlar. Yaşamsal notaların senin için çaldığı o naif parça. Dur biraz, soluklan, kaptır kendini müziğe. Hepsine alışıyor insan, ne acı. Banyonun soğuk mermerine yattım. Yapayalnızım. Büyük nimet. Yalnızım. Bu an eğrisiyle doğrusuyla benimdir. Tek çift göz yok. Benimkiler de kapalı, önce kendi yargılarımdan kurutulmak için kapattım ışıklarımı. Sonra diğerleri anlamını yitirdi. Ben popüler kültürün yarattığı toplumsal normlara mı uymak zorundayım? Hayır, istersem tavan gökyüzü olur. Üstelik kapitalizmin bana mavi boya satmasına da ihtiyacım yok. Mutluyum. Depresif ruh hali ise sistematiktir. Tekdüze yaşamın küflü, dökülen tavanı. İnsanlar var olmak için topluma ihtiyaç duyarmış fakat bireyin tüm psikolojik rahatsızlıkların özünde de yine insan var. Kıymet bilmeyen küçücük yaratıklara dönüştük. Her insan bir dünyaysa, biz birbirimizin dünyalarını mahvettik.
