Köklerimiz var ama nereye uzanıyor dallarımız? Nereye kadar ulaşabilir en fazla, ne kadar dallanıp budaklanırız? Acır durur, acıdığımız yerden budanırız… Yapraklarımız dökülür sonra yeni yapraklar açarız. Bir döngü içerisinde dönüp dururuz. Her an farklıymış gibi gelir ve her başlangıç… Ama bir adım geriye çıkıp bakınca her şeyin aynılığı çarpar yüzümüze, o an anlarız. Bu görüntüde olduğu gibi tekrardan ibaret tüm yaşantımız. Bitiş tekrar ediyor ama yanında başlangıç da… Bu yüzden hep ümit var.