Twitter’da okudum. Depremzede bir kadın sağlık çadırına geliyor. Şikayetini sorduklarında kolunu tutarak “Kolum, kolum çok ağrıyor” diyor. Muayenede hiçbir soruna rastlanmıyor. Kadın daha çok ağlamaya başlıyor. "Bütün çocuklarım öldü! Kolum çok ağrıyor." Oradakiler kadına sarılarak teselli etmeye ve acısını paylaşmaya çalışıyorlar.
İlk okuduğumda nefes alamadım. Böyle yüzlerce iç parçalayan haber var biliyorum ama bazıları özellikle yıkıyor beni. Dile getirilemeyecek, sözcüklere sığmayacak acıların, kişiye özgü neredeyse şiirsel denecek türde dışa vurumu büyülüyor beni.
Yok, hayır kesinlikle hafife almıyor veya o insanların acılarının edebiyatını yapmıyorum. Saygım sonsuz. Böyle düşünüp, hissetmemin nedeni söze, dile gelmeyen acılarla çok ağrı çekmem olabilir. Üstelik sarılıp, teselli edenim de olmadı. Biliyorum onların yaşadıkları ve şahit olduklarının yanında benim acılarımın lafı bile olmaz ama insanız işte, herkesin acısı kendine büyük o yüzden de herkesin şiiri kendine ait.
Çok acı çekiyorum, sarıl bana diyemediği için “Şuram çok ağrıyor” diyenlere gelsin...
