Ben günbegün ölüyorken,
dalgalar uyutmuyor ve büyütmüyorsa denizleri
ellerim ağlar takılır; gafil avlanırım.
Dehlizlerde fısıldaşan balıklara ulaşamaz sesim.
Demir atar kıyıya, yosunlu kararmış nefesim.
Masmavi sulara bulanmış ellerimle,
bir düğüm de ben atarım çaresizliğime.
Yelken açarım hüzün koylarına.
Kahvesi solgun gözlerimi dikerim gamzeli rüyalara.
Oradan oraya savrulurum
karalar bağlarım yemyeşil ağaçlara.
Bir martının kanadına takılır, uçuverir
diye düşüncelerim
başımı kaldırmam gökyüzüne
yeryüzündekilerle yetinirim.
Aşina olduğum her bir yakamoza,
Bir eksik iki fazla kalbimi dinletirim.
Unutmam ölümümü dün gibi anımsarım,
İzlerim uzun uzun martının kanadında.
