ben çarpıp çıktığım bütün kapılara geri dönmekle meşhurum
yılmam hiç pişmanlık duygusunu tatmaktan
içimdeki ümidi bastırmam hiçbir zaman
ve neden keder gereklidir iki kelam yazabilmek için
ve inanmak,
gerçeği görüp yalana inanmak,
bir çift göz mü alacak aklımızı başımızdan
bu bu kadar kolay mıydı asırlar önce de
hançeremizde bir yumru
ne yapsak genişlemeyen göğsümüz
müphem yaşanmışlıklar
yüzlerden akan katı çirkinliğini görüyorum insanların
bu beni yaralıyor
içerime ölü zigotlar bırakıyor
bir ben görüyorum
midem kasılıyor
kendimi 4. kattan bırakmak istiyorum
annem duruyor
katilleri olmak istiyorum duran herkesin
saati kolumdan çıkarmak istiyorum ama bileğimi keserek
belki acırsın bana diye
süratle giden arabaların önüne atlamayı düşünüyorum
herkesten ve her şeyden önemli addedilen bu bedeni gömmek zorundayım
dikenli otların içine atmalıyım kefeniyle bu meftayı
bir çocuk öldürmeliyim
vicdanım daha çok daha çok körelsin
cinayet mahaline giremesin kimse
cesedi çürüsün
zihnimin çöplüğüne gömmek istiyorum seni
diri diri
çıkacak tek kapı bırakmadan
kusa kusa ölmeni ve gururunu terk etmemeni yeğliyorum
aslında her sabah uyanıyorum
kaldığım yerden yaşamaya devam ediyorum
kaldığım yer
kalmak...
