Koşuşturmayla dolu bir günün ardından hızlı adımlarda eve dönerken durup etrafıma baktığım bir anda çekmiştim fotoğrafı. Hepimiz bir şeyleri yetiştirme ve yetişme telaşındaydık. Bir yerlere geç kalıyor veya bir an önce gideceğimiz yere varmak istiyorduk. Hep acelemiz vardı ve bir durup bakmıyorduk etrafımıza. Bir durup bakmıyorduk etrafımıza ve zaman akıp giderken kaçırıyorduk bütün güzellikleri. Zaman kazandığımızı düşünürken aslında en güzel zamanlara kör olmuştu gözlerimiz. En son ne zaman gökyüzünü izlemiştin? Rengi ne kadar güzeldi. En son ne zaman ağacın dalına konmuş kuş seslerini dinlemiştin? Oysa ne aşinaydı kulakların alarm sesini duymaya. En son ne zaman derin bir nefes alarak gökyüzünü içine çekiyormuş gibi hissettin? En son ne zaman bir çiçeği kokladın? En son ne zaman bir sokak köpeğini sevdin?
Koşar adımlar ile bir yerlere yetişme telaşındayken kaçırıyorduk şimdiyi, doğayı, hayatı.