Aslında yazmayı düşünmediğim bir yazıydı bu. Ama içimde tutamayacağım şeyleri kağıda dökmek, içimi en rahatlatacak şey sanırım. Hayatımıza birini almak istiyoruz ama karşımızdaki insanlar her zaman kendini merkez sanıyor ve bizim hislerimiz veya duygularımız bir anlam kazanmıyor. Her zaman benmerkezli insanlar kalp kırmaktan başka bir halta yaramıyor. Seni düşünüyorum, iyiliğini istiyorum gibi şeyler söylüyorlar ama bunlar bile benmerkezci aslında. Her şey onların istediği gibi olmalı; istekler arzular veya talepler onların doğrultusunda olmalı. Yirmi konu olup bir tanesini bile dökememek kağıtlara, beni mahvediyor. Yazı yazamamak, ifadede tutukluk yaşamak beni bitiriyor. İçten içe bitiriyor.
